Notities acht, Het Chinees,

Het Chinese eten neemt in China een zeer belangrijke, zoniet de belangrijkste aangelegenheid in het dagelijks bestaan in.
Wang nam me vanavond mee, samen met z’n vriendin, naar 1 van zijn favoriete eetgelegenheden,
De Chaoshan Zhou op de Ding Xi rd (voor degene die erook naar toe willen)
Ritje door de chaos van de avond spits duurde ruim een half uur, dus vermoedde ik dat het een hele knappe “tent” zou moeten zijn, gezien de moeite. Dat was aan de buitenkant niet zo, we kwamen een vrij kleine ruimte binnen, typisch Shanghainees , en gingen via een smal vies trappetje naar de eerste verdieping. De specialiteit van het huis was al telefonisch besteld en stond voor ons klaar. Een soort soep, of brij (zat veel rijst in ) van zeedieren zoals Garnalen en Krabben. De garnalen zijn slechts dwars doormidden gesneden en de krabben in tweeen of in vieren gehakt. Met schaal en poten compleet. Ik wist al dat Chinezen de resten gewoon uitspugen, maar wachtte nog even af hoe Wang dit ging aanpakken. En ja hoor, gewoon boven je bakje sabbelen aan een stuk garnaal of krab, en de rest uit je mond laten vallen, vlak ernaast. Geen probleem.
Ik moet toegeven dat de smaak prima was en lekker heb zitten eten en knoeien, de bijgerechten kwamen er ook aan, groente, een hotpot met stukjes kip en gekruide mini aardappel. Na afloop was het tafeltje 1 groot slagveld, maar ook dat is geen enkel punt hier. Een gebaar of kreet naar 1 van de meisjes, en alles wordt opgeruimd, en wij kunnen nog even van de thee genieten. Overigens deed Yang yang niet mee aan het geknabbel en geslurp. Of ze houdt er niet van of Chinese vrouwen doen dit in het algemeen minder of netter, dat moet ik nog ’s uitzoeken.
Thee wordt altijd meteen uitgeserveerd, zonder erom te vragen . Zelfs in m’n verlengde eetkamer (hier aan de overkant, zie foto) staat altijd een kan lauwe thee klaar. Je went eraan. Vanavond hadden we een soort “KungFu” thee, zoals Wang het noemde. Als die even te lang bleef trekken, was die eigenlijk al niet meer te drinken, zo sterk. Hele kleine kommetjes en theepotjes hebben we die avond gebruikt.
Met Viv heb ik onlangs een mierzoete thee gedronken met Lychies erin. Na afloop at zij de vruchten op , uit de theepot.
Vorige week heb ik al kennis gemaakt met de Sichuang Hotpot, een fenomeen in Shanghai, er zijn nogal wat plaatselijke restaurants die ermee adverteren om de toerist te lokken. Sichuang is de provincie waar de Pandabeer nog vookomt. Gelukkig zit die niet in de Hotpot.
We gingen naar de Zhenging road, de Lao Tan. Een plek niet direct aan de straat, maar op een binnenplaatsje (voor niet -chinezen niet te vinden) en het was niet al te druk. Lekker rustig dus.
De ijzeren Pot wordt op een gaspit geplaatst midden op de tafel, en je begint de stukjes gekruide kip en aardappel eruit te vissen natuurlijk met de chop sticks. Kip gewoon met botjes, die je volgens goed chinees gebruik uit mag spugen. Daarna gaat er heet water in de pot, het geheel gaat koken. In de tussentijd worden nog wat gerechten gebracht die in de pot mogen, zoals stukjes vis, een soort worst of spek, en iets wat op tofu lijkt. Naast de pot een stoofmandje vis met lente- ui. Erg lekker allemaal.

Ik vermoed dat het de “savory” heet , m’n verlengde eetkamer, want dit woord staat (klein) onder de Chinese karakters. Waarschijnlijk bedoelen ze “Savoury” wat smaak, of pikant betekent.
Het is een eenvoudige plek waar ik voor 1 a 2€ kan eten en ligt letterlijk aan de overkant van het wooncomplex. Het grappige is dat ze een Engelstalig kaartje hebben , waar Japanse, Thaise en nog zo wat “plateservice” gerechten op staan. Standaard zit er bij elk gerecht een kommetje soep bij en een gefrituurd stukje vis , De soep is tot nog toe elke dag hetzelfde. De gerechten worden goed bereid heb ik de indruk, en bevalt me wel. “T zit soms ineens vol, of ik ben bijna alleen, dat wisselt nog al is. Ik neem mijn “Wat & Hoe” in het Chinees ook maar mee, zodat ik “spaghetti” in het Chinees kan bestellen. De meisjes vinden dat erg grappig , want het klinkt nog nergens naar, geloof ik . Maar ik blijf oefenen, en probeer zo het personeel een beetje erbij te betrekken.

Met zegt dat chinezen elk moment van de dag kunnen eten maar of ze allemaal wel ontbijten betwijfel ik, Wang ontbijt in ieder geval niet. Het bakken en koken op straat en in de kleine shops gaat de hele dag door van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat.
Zelf kan ik me er nog niet toe brengen om 2x, laat staan 3x een sterk chinees rijst gerecht per dag te nuttigen.
Aan de andere kant ,valt er voldoende te combineren als je de plekken maar weet te vinden. Brood en toebehoren heb ik inmiddels voldoende in huis, en na een dag of 12 in China kan ik lekker ontbijten zoals ik dat in Holland min of meer gewend was. Eindelijk ook oploskoffie gevonden, en hoef de “free delivery” coffee niet meer te bellen. Hij zal me missen.

Het drinkwater is ook een apart verhaal natuurlijk. Kraanwater wordt blijkbaar door niemand gedronken , er zitten teveel chemicalien door, en lijkt soms een beetje geel, als ik de wasbak ietsje vol laat lopen om te scheren. Eenmaal heb ik gloeiend heet tapwater gehad, en ben niet ziek geworden.
Wij hebben een prachtig water apparaat waar ook warm water uitkomt van zo’n 90 graden. Zo kan de Chinees de hele dag door thee tappen, en voor mij is het ideaal voor de Nescafé.
Deze 10L bottles moeten besteld worden, en vervolgens wordt per busje of met het bekende fietskarretje de fles aan de deur afgeleverd.
Vorige week heb ik bij de Nederlandse Vereniging een praatje gemaakt met een jonge Nederlandse Technical Engineer, die hier voor een paar maanden bij het Waterleiding bedrijf van Shanghai gestationeerd is.
Dit station is driedubbel zo groot van wat hij in Nederland gewend is; en dan zijn er nog 3 meer in Shanghai van die afmeting. Dit schijnt indrukwekkend te zijn. Hier wil ik meer van weten , en zal is een sms-je sturen waar hij vanavond eet.

Ik moet toegeven dat ik nog niet zover ben om alleen in een puur Chinees eethuisje binnen te stappen waarvan ik de kaart niet kan lezen. Maar langzaam aan begint het vertrouwen in het Chinese voedsel kwaliteit wel te winnen. Gisteren ook schijfjes van de knol van een lotusbloem of zoiets gegeten. Was eerst bang dat het iets glibberigs uit de zee was; zo zag het eruit, maar Feng zei iets over een Lelie. En inderdaad proefde het een beetje appelachtig en was gewoon lekker fris. Ook in dit soort dingen moet ik meer “durf’ vertonen, om m’n intergratie te versnellen (;).
Bijzonder fruit kom ik ook meer en meer tegen. Gelukkig is er veel keus, en ook bij de vele straatventers is er fruit in overvloed. Tot nog toe ben ik als bijzonderheidje een grote ronde peer tegengekomen die eigenlijk op een appel lijkt, maar als een peer smaakt. Zijn ze hier genetisch bezig of …..
Tot later,
Nico