More Scribbles, Chinese gewoontes

De Chinezen doen toch aan dodenherdenking, een soort van Allerheiligen of Halloween. Ik kwam daarachter toen ik gisteren, de 22e September een brandlucht rook in het trappenhuis; er hing een behoorlijke dikke rook. Ik heb meteen gecontroleerd of er onder een andere deur of in een trapgat rook aanwezig was, maar dat was gelukkig niet het geval. Beneden gekomen heb ik met handen en voeten aan 1 van de concierges duidelijk gemaakt dat er boven een brandlucht hangt. Gelukkig liep er een oude chinees beneden , die tot mijn verbazing wat Engels begreep, en spontaan begon te tolken tegen de concierge.
Afijn, er brak geen razende paniek uit, dus ik vermoede al dat het wel mee zou vallen.
Later in de middag, heeft Xiaoxi uitgelegd dat de Chinezen bij het aanbreken van de winter, symbolisch “geld” verbranden. Papieren in ieder geval, om de overleden familieleden te herdenken. De Chinezen geloven dan blijkbaar toch in een hiernamaals. De vrouwelijke concierge begon s’middags ook een heel verhaal op te hangen; en ik voelde me een beetje schuldig en onwetend dat ik heb staan “klagen” over de rook. In mijn optiek deed ik natuurlijk mijn “burgerplicht” om rook ,en mogelijk gevaar te melden.
Nu zijn er 2 vrouwelijke concierges, van middelbare leeftijd. De 1 heeft een vriendelijk goedlachs gezicht, en groet me ook altijd, als ze beneden rondloopt. De ander heeft een serieus , ietwat streng gezicht, zegt nooit wat, en die had ik natuurlijk aangesproken. Hoop dat het weer goed komt tussen ons.

Deze week vonden er in het trappenhuis toch al 2 toevalligheden plaats; er blijken op deze 22e etage van 6 appartementen,nog 2 Chinezen, los van elkaar, te wonen die vloeiend, en beter Engels praten dan Wang. Dinsdag trof ik “Robbert” in de lift, werkt op kantoor in de Petrochemie voor een Amerikaans bedrijf. En een dag later stapte ik samen in de lift met een Taiwanees. Die spreken over het algemeen ook goed Engels, en deze 2 waren meteen geinteresseerd waar ik vandaan kom en wat ik doe. We spreken af elkaar nog een keer te ontmoeten.
Het fenomeen dat buren elkaar niet meer kennen doet ook hier opgeld, blijkt. Deze week heb ik ook met Xu Bo gegeten. De chinees die mij in eerste instantie een appartement had aangeboden, maar gecancelled moest worden. Hij belde me, en was blijkbaar nieuwsgierig naar m’n belevenissen en vorderingen in Shanghai. Ik had hem namelijk ook geholpen aan een adres van een Japanner , die medicijnen importeert uit China. En XuBo familie zit in de medicijnen dus vandaar, voor wat hoort wat. We hebben hier in de buurt in een Amerikaans/ Chinees etablissement getafeld, hij had weer een andere vriendin bij zich, maar ditmaal is het serieus , zei die. ( en ik moest ook maar een vriendin zoeken, vond ie) Dat buren elkaar niet meer kennen kon hij wel bevestigen. Hij is origineel Shanghainees, en geeft toe dat door de modernisering, TV, computer, ook de Chinees vaker binnenshuis blijft dan goed voor hem is , en het straatleven meer en meer verdwijnt in de grote steden van China.

Vanmiddag ook even met een Singaporees gezin gesproken, met een klein dochtertje. Deze wordt tweetalig opgevoed.
Wang had me op de Zaterdag weer een keer meegenomen naar een klein Chinees eettentje op de DingXi lu, hier een eindje vandaan. We hebben een ander soort hotpot gebruikt, de zogenaamde “Fire Pot” . De pot heeft als het ware de vorm van een tulband, in het midden afgesloten compartiment zitten gloeiende kooltjes, die het water of bouillion verhit. Deze potten worden in aparte ruimtes of gewoon op straat “voorverhit”. Het lijkt dus gewoon weer op fondue. ( had het fototoestel niet bij me, komt later wel)
Wel weer lekker met vlees , groente, aardappel, stukjes vis. Naast ons zat een chinees gezin, maar ik dacht steeds Engelse woorden op te vangen, en vroeg op een gegeven moment waar ze vandaan kwamen. Ik had al eerder vernomen dat in Shanghai veel Taiwanezen en Singaporezen verblijven. Dit is niet zo verwonderlijk. Als je als Chinees tweetalig bent, liggen de baantjes voor het oprapen. Door de toestroom van buitenlandse bedrijven, en de niet-chinezen in het land, is er grote behoefte aan deze mensen. Niet alleen in de Horeca, maar ook bij de grote Europese/Amerikaanse bedrijven die niet zonder “native” chinezen kunnen opereren.

Ik heb Wang geadviseerd om taxichauffeur te worden. Als hij in de auto van z’n vriendin rijdt, is hij meestal zelfs de taxichauffeurs te slim af. Slim moet je wezen hier in het verkeer van Shanghai, en als automobilist gewoon lef hebben natuurlijk. Op de manier waarop hij de auto ertussen wringt, voordringt, toetert, afsnijdt, is ongekend. Gewoon een rij van 500m wachtende auto’s, voorgesorteerd op links afslaand voor het stoplicht, gaat hij gewoon voorbij en vliegt als eerste het kruispunt op , zodra het licht op groen springt. In Nederland betekent dat bijna de doodstraf, maar hier “doe je het goed” als chauffeur om overal als eerste te zijn. Als een voorganger stopt voor het oranje, of eigenlijk al rood, en het kruispunt is leeg op dat moment, begint Wang’s bloed te koken, en toetert nog even flink tegen deze “sukkel”. Ik vermaak me weer prima. Over het algemeen wordt er niet hard gereden, dus echt gevaarlijk wordt het niet. Pas link wordt het als Chinezen plotseling stoppen op het midden van de weg, dat gebeurd echt, en ben er af en toe getuige van. Dat levert sowieso heel veel getoeter op. Maar ook Chinezen zijn weleens de weg kwijt in deze metropool, en je moet toch even kaart lezen als je op een kruispunt staat , nietwaar? Of een taxi stopt plotseling, om een passagier uit te laten, net niet dicht genoeg naast het trottoir. Knalt er weer een brommertje achterop en daarachter nog eentje. Gelukkig gaat het allemaal niet zo hard, en na een paar mopperende woorden gaat iedereen gewoon weer verder.

Gelukkig is het weer de afgelopen 3 –4 dagen aangenamer geworden. 11 tot 12 graden en zonnig, wel wat mistig, maar het is niet meer zo waterkoud. Al wil het appartement nog niet echt warm worden, de woonkamer gebruiken we eigenlijk niet; het is s 'nachts ook beter uit te houden nu. Extra deken helpt ook prima natuurlijk.
Vanwege het aangename wandelweer heb ik weer veel plaatjes kunnen schieten. Er zijn in de nabije omgeving nog steeds erg leuke buurten te vinden. Ook een grote markthal. Maar daar ben ik snel uitgevlucht toen ik vlak naast een kraam stond waar ze Eenden verkochten, dood / levend en vers geplukt . Werd ik even niet goed van. Nee, diervriendelijk zijn de Chinezen niet. Er is hier veel , heel veel werk voor “ de partij voor de Dieren”.

Ik heb de top 2000 van 2006 gedownload, en zal in mijn ochtenduren (bij jullie in de nacht) zoveel mogelijk volgen op Radio2. Heb ik toch het “einde Jaar “ gevoel op z’n Hollands.

Tot later,
Nico