notities 12 Eten met Wang

Met Wang eten blijft een belevenis; Meestal gaan we dan naar een typisch Chinese eetgelegenheid met alle menu’s in het chinees, zodat ik me een beetje op hem moet verlaten. Hier in een zijstraatje op een steenworp afstand. Nu moet ik zeggen dat ik niet bijhou hoeveel eettentjes in deze buurt zijn, veel , heel veel. En eigenlijk allemaal spotgoedkoop. Hou je van vis? Ja , geen probleem voor mij: vervolgens spartelt er een paar minuten later in een plastic zakje een levende vis naast ons tafeltje, en mochten we hem keuren , net als wijn zeg maar. De vis sprong er bijkans uit maar de bediende gaf hem een trap waar die blijkbaar rustig van werd.
Hij heeft de keuken wel gehaald, want ongeveer een minuut of 14 later zaten de stukjes in een pan met vocht en groente. Smaakte goed. Had Wang gevraagd om de kop van de vis meteen weg te laten gooien. Dit is voor chinezen ongebruikelijk. En inderdaad ; de kop zat er niet bij , wel de staart. Echt schoongemaakt hadden ze hem ook niet, maar ik ben inmiddels gewend om restjes lekker uit te spugen. De bijgerechten waren weer zeer goed, op de hete pepers na, dat was 1 keer even hevig zweten.
De verhalen die Wang verteld zijn soms wel huiveringwekkend. De stelling dat een Chinees zich niet druk maakt over uitgestorven diersoorten klopt wel: De Chinees zal hooguit vragen: was ie lekker? Een Kennis van hem had onlangs Berenvlees en tijgervlees gegeten in een ver afgelegen provincie. Waarop ik , ietwat schokkend reageerde dat dat onmogelijk zou moeten zijn in verband met de wet op beschermde diersoorten. Dat klopt wel , zie Wang, maar het geval wil dat deze man zelf bij de “governement” werkt, ze te weinig “rangers’ hebben om de bossen te bewaken en te beschermen. En overheids personeel word doorgaans niet op de vingers getikt, anders lig je eruit. Een soort “horen, zien, en zwijgen politiek, daar lijkt het op. Dit is natuurlijk wel alarmerend , maar ook in dit geval is er niemand die er iets aan doet.

Een andere Chinese eetgelegenheid hier aan het eind van de straat, moest wel erg goed zijn.
Mensen stonden buiten en in de hal te wachten tot er een tafeltje vrij was. Wang en ik hoefde dat niet want Yan Yan en 3 andere vrienden zaten er al, en wij konden letterlijk aanschuiven.
De specialiteit van deze tent was blijkbaar varkenspoten, een schaal met (rauwe) stukken poot stond al op tafel, met ernaast natuurlijk de Hotpot met wat groente,pasta en kruiden, en zag op bijna alle tafels hetzelfde staan.
Bij de meeste eethuisjes, krijg je in plaats van bestek zoals wij dat kennen, vaak een cellofaan zakje met spulletjes, zoals servetten, stokjes, vochtig doekje, tandenstokers. Dit keer zaten er ook plastic handschoentjes bij en een rietje. Vooral dat rietje vond ik een beetje wonderlijk. Een klein kommetje met porceleinen soeplepel stond er al, zoals vaker het geval is.
Handschoenen is duidelijk, als de poot een minuut of 5 – 6 in de Pot is geweest kun je wat gemakkelijker kluiven, en worden je handen niet zo vet. Dan het rietje: Yan Yan zat tegenover me, en ik zag vervolgens dat zij met dat rietje het binnenste van het Been (poot) begon uit te zuigen. Botten en beenderen zijn nu eenmaal hol. Ze moest wel lachen om mijn grote ogen die er blijkbaar bijna uitvielen.
Heb wat moed verzamelt, en vervolgens het binnenste van het been geprobeerd uit te zuigen.
Maar nee, daar krijgen ze mij niet warm voor. Volgens mij gaat het om het bot-gelei die door de hitte wat vloeibaar wordt, en die de Chinees blijkbaar erg lekker vind. Nu hoorde ik later dat de Chinees nog een traditionele denkwijze er op na houdt met dit soort voedsel. De denkwijze is als volgt : als ik binnenste van een bod verorber, van welk dier dan ook , worden mijn botten er beter of op z’n minst sterker van. Aan het Bot zat overigens weinig vlees meer , wel spek. Ik heb er ook niet veel van op; maar gelukkig volgde er nog wat andere gerechten zoals lamsvlees, champignons, spinazie en een groente die ik niet ken. Alles in de pot, en met je stokjes eruit vissen. Gaat overigens steeds beter; met stokjes eten, al kost het mij wat extra concentratie, het is nog geen automatisme.

Raffles City
Met Reinald, een Nederlander die ik in de Dutch club ontmoet heb, zijn we in Raffles city gaan eten. Dit is weer zo’n mega-warenhuis aan Peoples Square, het “Times Square’ van Shanghai zeg maar. Op de zesde etage bevind zich daar “Megabite” . een verschrikkelijk naam , inderdaad, maar in het Chinees zal het wel wat aardiger klinken.
Dit is een soort Eetplein. Je koopt een pasje, lijkt op een chipknip. Vervolgens begeef je je langs een tiental counters waar Aziatisch voedsel vers voor je bereidt word, naar keuze natuurlijk.
Chinees, Maleisisch, Indonesisch, Koreaans, Singaporees, Japans e.d. er is volop keuze en dit ziet er allemaal zeer aantrekkelijk uit. Achter elke counter doen ze hun best om hun waar aan te prijzen. We hebben eerst even rustig rondgelopen, en alles bekeken. Goed voor de eetlust trouwens.
Uiteindelijk kozen we voor Indonesisch, maar dit is toch weer compleet anders dan we in Nederland gewend zijn. Nog steeds vind ik de kwaliteit van al het gebodene hier omschreven van een hoog gehalte.
Een paar dagen later heb ik nog foto’s gemaakt van Peoples Square in de regen.